Długość nóg jako wyznacznik atrakcyjności fizycznej i sukcesu reprodukcyjnego człowieka

Sorokowski, Piotr

Długość nóg jako wyznacznik atrakcyjności fizycznej i sukcesu reprodukcyjnego człowieka

Abstract

Jak wykazano w dotychczas przeprowadzonych badaniach (Sorokowski, Pawłowski 2008), ludziom najbardziej podobają się sylwetki z nogami nieznacznie dłuższymi od przeciętnie występujących w populacji. Uzyskane wyniki wyjaśnione zostały w kontekście adaptacyjności zbadanych preferencji. Krótkie lub zbyt długie nogi mogą wskazywać na słabsze biologiczne dostosowanie osobników, na przykład, mogą sygnalizować jego choroby genetyczne i różne inne problemy zdrowotne, a także niską odporność na negatywne czynniki środowiskowe działające w dzieciństwie i okresie dojrzewania płciowego. W badaniach podjętych w ramach pracy doktorskiej, podjęta została próba potwierdzenia uzyskanych wyników na innych, bardziej naturalnych bodźcach (figurki), a także próba zweryfikowania prawdziwości ewolucyjno-adaptacyjnych koncepcji wyjaśniającej atrakcyjność długich nóg. Nie zostało bowiem wcześniej wykluczone, iż opisywane preferencje mogą być uwarunkowane kulturowo (koncepcja traktująca atrakcyjność fizyczną jako arbitralny konstrukt). W tym celu przeprowadzone zostały: a) badania międzykulturowe, b) badania wytworów kultury przedstawiających atrakcyjne sylwetki kobiet i mężczyzn z różnych epok historycznych, c) badania preferencji estetycznych dzieci wobec względnej długości nóg. Następnie sprawdzone zostało czy atrakcyjność względnej długości nóg wpływa na strategie doboru partnerskiego kobiet i mężczyzn oraz ich szanse na rynku matrymonialnym. W tym celu przeprowadzono badania korelacyjne, w których analizowano związek pomiędzy względną długością nóg, a rzeczywistym sukcesem reprodukcyjnym kobiet. W celu zwiększenia wiarygodności prezentowanych wniosków, badania te zostały przeprowadzone w populacji o naturalnej kontroli urodzeń. Wyniki tego badania miały za zadanie potwierdzić lub zaprzeczyć fundamentalnym tezom psychologii ewolucyjnej, mówiącym o tym, że także w stosunku do kobiet, strategie doboru płciowego pod względem cech morfologicznych (czyli atrakcyjności), mają na celu maksymalizowanie korzyści reprodukcyjnych. Teza ta wcześniej nie zostały przekonywująco udowodniona.